1.Labrador retriever -
Historia
Przyjmuje się, że pochodzący z Kanady labrador retriever wywodzi się od psa świętego Jana, ukształtowanego w Nowej Funlandii w XVIII wieku.
Na początku XIX wieku psy świętego Jana trafiły drogą handlową do Anglii i były tam krzyżowane z innymi miejscowymi rasami, między innymi z europejskimi pointerami. Dało to początek dzisiejszym labradorom – dlatego, mimo że „materiał hodowlany” został przywieziony z Kanady, to właśnie Anglia stała się krajem ukształtowania labradora retrievera. Nazwę nadał rasie w 1887 roku jej wielki miłośnik lord Malmesbury. 7 lipca 1903 rasa labrador retriever została oficjalnie uznana przez brytyjski Kennel Club.
Predyspozycje
Wykorzystywany w przeszłości jako pies myśliwski (do aportowania zarówno z lądu, jak i z wody) charakteryzuje się grubą skórą oraz sztywną „nieprzemakalną” sierścią. Doskonale czuje się w wodzie, nawet w niskich temperaturach.
Ze względu na dobry węch bierze również udział w polowaniach jako pies tropiący na śladzie, a bardzo dokładna pamięć wzrokowa pozwala mu na odtworzenie nawet kliku miejsc, w których upadły zestrzelone ptaki (marking).
Wszechstronny labrador retriever sprawdza się jako pies pracujący w trudnych warunkach (np. w lawiniskach, gruzowiskach), ale potrafi być również delikatnym „terapeutą”, gdy pracuje z dziećmi lub osobami niepełnosprawnymi. Zawsze skory do zabawy i tryskający energią wymaga jednak zaspokojenia wszystkich potrzeb wynikających z predyspozycji i historii swojej rasy, a przede wszystkim łagodnej konsekwencji w wychowaniu. Sprowadzony do roli kanapowca czy ozdoby ogrodowej może okazać się kłopotliwy.
Silna budowa, odwaga, zamiłowanie do wody… labrador retriever ma wiele cech fizycznych i psychicznych, które sprawiają, że jest doskonałym psem pracującym. Wytrzymałość połączona z dobrze rozwiniętym zmysłem wzroku oraz niespotykaną zdolnością zapamiętywania sprawiły, że labradory znalazły się także w czołówce ras użytkowanych jako przewodnicy osób niewidomych. Sprawdza się nie tylko jako pies myśliwski, aportujący zwierzynę, ale także jako pies ratowniczy. Dzięki niezwykle wrażliwemu zmysłowi węchu, labrador używany jest między innymi przy wyszukiwaniu ofiar na lawiniskach i gruzowiskach.
2.Buldog francuski -
Buldog francuski pochodzi prawdopodobnie od mastifów tybetańskich i azjatyckich. Mastif azjatycki dał też początek mastifom macedońskim. Do Anglii sprowadzony został przez Fenicjan. W wyniku wielokrotnego krzyżowania z miejscowymi terierami ulegał stopniowej miniaturyzacji. Psy tej rasy pojawiły się we Francji około 1850 roku, w znacznym stopniu przypominając dzisiejsze buldogi. Późniejsze krzyżowanie z wybranymi rasami, w tym z mopsami, pozwoliło utrwalić typowe, znane nam współcześnie cechy buldogów francuskich. Jako doskonałe tępiciele gryzoni psy te szybko zyskały popularność wśród paryskich rzeźników oraz mieszkańców przedmieść stolicy Francji. Niedługo później stały się ulubieńcami burżuazji i paryskiej bohemy.
Szczególny wygląd
W wyglądzie buldoga francuskiego największą uwagę przykuwa charakterystyczna głowa: dość ciężka i kwadratowa czaszka, płaski pysk, wyraziste, okrągłe oczy oraz duże stojące uszy. W efekcie buldog sprawia wrażenie psa energicznego, inteligentnego i ciekawskiego.
Brachycefaliczna budowa czaszki i przodozgryz
Krótka czaszka (długość odpowiada szerokości) i przodozgryz (żuchwa dłuższa od szczęki i nieco uniesiona) są znamiennymi cechami budowy buldogów francuskich. Właściwości te są jednak przyczyną problemów z uchwyceniem krokieta oraz zbyt szybkiego tempa jedzenia ze skłonnością do połykania karmy bez rozgryzania.
U buldogów francuskich często obserwuje się sapanie, chrapanie, skłonność do utraty tchu i słabą wytrzymałość fizyczną. Wszystkie te cechy wynikają ze szczególnej budowy górnych dróg oddechowych i mogą się nasilać w przypadku wysokich temperatur, stresu oraz z wiekiem. Mimo że są typowe dla rasy, mogą w pewnym stopniu wpływać na pogorszenie się samopoczucia psa, więc w przypadku ich nasilenia należy skontaktować się z lekarzem weterynarii. 
Opieka nad najmniejszym psem świata
Najbardziej charakterystyczną cechą tej rasy jest miniaturowy rozmiar: zaledwie 16–20 cm w kłębie i tylko 1–2 kg wagi. Specyficzne cechy budowy sprawiają, że te wyjątkowe psy wymagają równie unikalnego podejścia i opieki.
Pies salonowy
Chihuahua dobrze tolerują typowo domowy tryb życia, często też, podobnie jak koty, uczą się korzystać z kuwety (oczywiście nie zwalnia to opiekuna z obowiązku codziennego spaceru, ważnego dla dobrego samopoczucia i zdrowia psa). Chociaż odchody psów tej rasy nie mają dużej objętości, to dzięki specjalnie opracowanej diecie można dodatkowo znacznie ograniczyć intensywność zapachu kału.
Chociaż chihuahua nie nadaje się do mieszkania na zewnątrz, to oczywiście, jak każdy pies, potrzebuje częstych, aktywnych spacerów. Brak ruchu, zbyt krótkie, nieregularnie spacery, niewłaściwa dieta… To czynniki niekorzystnie wpływające na przebieg trawienia u psa. Do objawów zaburzeń pracy układu pokarmowego należą wzdęcia i intensywny, nieprzyjemny zapach odchodów.
Problemy z sercem
Średnia długości życia u chihuahua wynosi 13 lat, ale faktem jest, że wiele psów tej rasy żyje nawet ponad 15 lat. Z wiekiem pojawiają się u nich typowe problemy z układem sercowo-oddechowym objawiające się szmerami w sercu oraz nietolerancją wysiłku.
Wybredny apetyt
Pies rasy chihuahua powinien być żywiony zgodnie z faktycznymi potrzebami, typowymi dla swojego gatunku i rasy. Nadrzędną zasadą jest podawanie wysokiej jakości karmy o wysokiej smakowitości oraz zaprzestanie urozmaicania i „dosmaczania” takiej diety. Smakowitość karmy dla psów ras małych musi być wysoka ze względu na nieco słabiej rozwinięty zmysł węchu: niewielka powierzchnia śluzówki nosa przekłada się na zmniejszoną ilość komórek węchowych.
Towarzyskie chihuahua, silnie związane z opiekunem, nierzadko cieszą się wyjątkowymi przywilejami. Właściciele chętnie je rozpieszczają, manifestując swoje uczucia podawaniem niezliczonych smakołyków i rarytasów. Niestety, takie postępowanie szybko czyni psy wybrednymi.
Higiena jamy ustnej
Z analizy danych zbieranych przez 30 lat w Purdue University wynika, że psy rasy chihuahua są szczególnie narażone na powstawanie kamienia nazębnego. W latach 1981–2001 spośród 7309 konsultacji weterynaryjnych psów rasy chihuahua w wieku 4–10 lat najczęstszą przyczyną były schorzenia stomatologiczne. 
4.Owczarek niemiecki -
Wyjątkowy pies, wymagający szczególnej ochrony
Wykorzystywany w wielu dziedzinach, owczarek niemiecki stał się najbardziej cenionym psem pracującym na świecie. Oprócz tego jest popularnym psem do towarzystwa. Niezależnie od trybu życia, charakteryzuje się specyficznymi wymaganiami wynikającymi z jego wielkości i rasy.
W porównaniu do innych psów ras dużych owczarek niemiecki jest rasą o szczególnie wrażliwym przewodzie pokarmowym. Wynika to z niewielkich rozmiarów przewodu pokarmowego w stosunku do całkowitej masy ciała psa, wyższej przepuszczalności jelit oraz nasilonych procesów fermentacyjnych w okrężnicy.
Układ odpornościowy
Różnorodne formy codziennych aktywności wystawiają system odpornościowy owczarka niemieckiego na nieustanną próbę. Z powodu obniżonego poziomu immunoglobulin klasy IgA (czyli przeciwciał tworzących barierę ochronną skóry i błon śluzowych) niezbędne jest wspomaganie naturalnych mechanizmów obronnych tej rasy poprzez odpowiednią dietę.
Obciążone stawy
Dzięki swoim unikalnym cechom charakteru owczarek niemiecki sprawdza się jako pies pracujący, do towarzystwa, obronny, tropiący, bywa też wykorzystywany w ratownictwie. Duża aktywność fizyczna owczarków niemieckich naraża ich struktury stawowe na ciągłe obciążenia. Bezpośrednią konsekwencją mogą być uszkodzenia chrząstki oraz większe ryzyko zapalenia stawów. 
Historia
Nazwa nie oznacza, że rasa pochodzi z wyspy Malta. Przymiotnik „maltański” pochodzi w tym wypadku od semickiego słowa „malat” oznaczającego azyl lub przystań. Ten sam źródłosłów pojawia się także w wielu nadmorskich nazwach własnych, m.in. w nazwie nadadriatyckiej wyspy Méléda, sycylijskiego miasta Melita oraz nazwie wspomnianej już wyspy Malta. Przodkowie tych małych piesków żyli w portach i nadmorskich miastach środkowego obszaru Morza Śródziemnego, gdzie polowali na myszy i szczury, licznie spotykane w portowych składach i ładowniach. Już Arystoteles (384–322 p.n.e.) wzmiankuje o rasie małych piesków, które określił łacińską nazwą „canes melitenses”. Psy te znane były w starożytnym Rzymie, będąc ulubionymi towarzyszami matron. W pierwszym stuleciu opisane zostały przez goegrafa Strabona. Maltańczyki były częstym motywem malarstwa renesansowego. Na obrazach przedstawiano małe salonowe pieski u boku pięknych kobiet ówczesnej epoki.
Olśniewająca, biała sierść
Cechą charakterystyczną maltańczyka jest lśniąca, śnieżnobiała sierść. Włos powinien być obfity, jednolity w dotyku i zupełnie prosty. Taka sierść to duma właściciela, ale również obowiązek. Maltańczyk wymaga regularnej, starannej pielęgnacji i odpowiedniej diety.
Imponująca długowieczność maltańczyków
Maltańczyki to psy długowieczne. Średnia długość życia to kilkanaście lat. Rasa ta kształtowała się na przestrzeni tysiącleci, tym samym selekcja naturalna umocniła jej genotyp. Maltańczyki nie mają wielu chorób przypisanych do rasy. Ich słabym punktem są jedynie zęby. Podobnie jak wszystkie psy ras małych, mają one tenden
nia jamy ustnej
Cechą wspólną wszystkich psów ras małych jest podatność na schorzenia jamy ustnej. Ich przyczyną może być powstająca płytka nazębna, która z czasem ulega przekształceniu w kamień nazębny. Odpowiednia dieta sprzyja higienie jamy ustnej.
Okazała szata wymagająca pielęgnacji
Miłośników shih tzu urzeka imponująca sierść tych psów, będąca zdecydowanie najbardziej charakterystyczną cechą rasy: długi i gęsty włos, oraz bardzo obfity podszerstek.
Podkreślenie naturalnego piękna szaty
Obficie owłosiona jest również głowa shih tzu, nadając psu chakterystyczny wygląd:
- włosy opadają na oczy, o ile nie zostaną upięte,
- włos na długich, zwisających uszach zlewa się optycznie z gęstą kryzą na szyi,
- bogaty włos na brodzie tworzy charakterystyczne wąsy,
- kierunek wzrostu włosa (w górę) nadaje głowie charakterystyczny kształt kwiatu chryzantemy.
Tułów psa pokrywa równie bujny włos. Puszysty ogon przypomina pióropusz, a gęsta sierść na łapach sprawia, że wydają się masywniejsze niż w rzeczywistości.
Tak imponująca szata wymaga starannego szczotkowania przynajmniej raz dziennie. Włosy w uszach należy wyskubywać. Na utrzymanie sierści we właściwym stanie (zapobieganie splątywaniu się włosów) trzeba poświęcić minimum pół godziny każdego dnia. Zaniedbania w tej kwestii prowadzą do uszkodzenia włosa i powstawania podrażnień skórnych.
Zaleca się związywanie włosów na czubku głowy tak, by nie zasłaniały oczu psa i nie drażniły rogówki. Shih tzu są szczególnie podatne na tego rodzaju podrażnienia. Ułożenie rzęs sprawia, że często ocierają rogówkę. Dodatkowo shih tzu wydzielają niewiele łez. W niektórych przypadkach może to prowadzić do postępującego obustronnego zapalenia rogówki i spojówki. Można zapobiec temu problemowi przemywając codziennie oczy psa specjalnym preparatem.
Wrażliwa skóra psów shih tzu
Reakcje alergiczne są najczęstszym powodem wizyt shih tzu u lekarza weterynarii. Wrażliwość na toksyny pcheł, pyłki oraz roztocza może wywoływać całą gamę objawów (począwszy od niewielkiego świądu, na poważnym podrażnieniu skóry skończywszy).
Pielęgnacja gęstej sierści
Długa, gęsta sierść wraz z obfitym podszerstkiem, delikatna w dotyku, jest jedną z najbardziej charakterystycznych cech tej rasy. Codzienne szczotkowanie zapobiega splątywaniu się włosów, usuwa zanieczyszczenia i nadaje sierści połysk.
Średnia długość życia psów rasy shih tzu wynosi 13 lat, ale psy tej rasy nierzadko żyją nawet 15–17 lat. U starszych psów znacznie częściej mogą wystąpić problemy zdrowotne związane z zaburzeniami pracy nerek, serca, schorzeniami stawów i oczu.